W.

6/10

In de jaren '80 gold Oliver Stone als het politieke geweten van Links Hollywood, een bloedhond die met zijn Vietnam-trilogie (Platoon, Heaven & Earth , Born on the 4^th of July ) het rechtse establishment het bloed aan de schenen legde. Na de cinematografische mijlpaal JFK en de Shakespeariaanse biopic Nixon leek het dus ook gefundenes Fressen voor Stone om een biopic te draaien over de meest omsproken president uit de Verenigde staten. Het resultaat biedt een fragmentarische kijk op het leven George W. Bush, maar helaas blijft wat had kunnen uitdraaien in een intelligent en bijtend portret steken in een portie vrijblijvende anekdotiek.

Stone opteert voor een Freudiaanse aanpak. In treffende scènes wordt getoond hoe 'Junior. Bush' opklimt als praesens binnen zijn fraterniteit, hoe hij met enkele medeleden van het geheime Skulls and Bones gemeenschap achter slot en grendel wordt gestoken en hoe hij met valse voorwendsels Texaanse deernes het hof maakt. George Sr. moet met lede ogen aanzien hoe zoonlief diens achternaam besmeurt (“Who do you think you are... a Kennedy? You're a Bush. Act like one”) en heeft intussen al zijn hoop gevestigd op zijn andere zoon Jeb, die het tot gouverneur van Florida geschopt heeft. Parallel met het verhaal van Bushs' opkomst wordt ook het verhaal gepresenteerd van de huidige president die na het ontmoeten van zijn echtgenote Laura Bush als een born again christian aan de touwtjes trekt als 43ste president van de Verenigde Staten.

Net zozeer Stones heldendicht World Trade Center met brede passen langs de essentie wandelde, zo heeft de voormalige politieke bommetjesgooier het met W. wederom erg braaf gehouden. Stone poneert immers geen politieke stellingen maar amuseert zich kostelijk met het portreteren van een houten klaas, een kop van jut die als een marionet gestuurd wordt door de enkelingen die de touwtjes bewegen. Nuance is nooit Stones sterkste kant geweest, maar de manier waarop dubya hier gepresenteerd wordt heeft alle schijn van Bush's eigen régime : demagogisch en leugenachtig. Anekdotische feiten die intussen publiek gemeengoed geworden zijn, zoals die scène waarin Bush zich verslikt in een pretzel, zijn totaal irrelevant voor wat Stone wil vertellen en staan daarmee het verhaal volledig in de weg. Door zijn ongenuanceerde vertelwijze schiet Stone zelfs zijn doel volledig voorbij: de portrettering van een schertsfiguur is immers zo dubieus dat je eerder mee gaat voelen met een getormenteerd figuur die gebukt gaat onder het afwijzende vingertje van poppy Bush dan dat je daadwerkelijk lacht om zijn politieke exploten.

De grote vraag is immers de inzet en de bedoeling van W.. Als de film de ogen van zijn publiek wil openen komt hij enkele jaren te laat. Als historische bladzijde in de Amerikaanse geschiedenis komt de film dan weer te vroeg mits de appels van Bush's' politieke beleid pas binnen enkele jaren geplukt kunnen worden. Nu is het een kwestie van vis noch vlees, niet meer dan een doekje voor het bloeden. Doordat het beleid nog zo vers in het geheugen lijkt het immers onmogelijk om Bush's geportreteerde ensemble los te denken van een stelletje bordkartonnen karikaturen (met Thandie Newton's Condoleeza Rice op kop) , ook al worden ze vertolkt door een schare talentvolle acteurs. Josh Brolin , die zich stillaan echt wel een van de groten aan het Hollywoodfirnament mag noemen, kwijt zich op een feiloze vertolking van George dubya Bush , maar het personage blijft een éénzijdige houten klaas wat volledig te wijten is aan het gezappige scenario van Wall Street-scribent Stanley Weiser.

De momenten waarin Stone nagels met koppen slaagt zijn schaars (de scène waarin Bush en zijn staff discussiëren over de naamgeving van the axe of evil is een bewijs van rake observatie) en het verhaal dat zich ontspruit als de reflectie van een getroebleerde vader-zoon relatie zit vrij onsamenhangend aan elkaar. W. is niet veel meer dan een weinig verhulde persiflage waarin het ontbeert aan elke vorm van dramatiek. Een film die snel vergeten kan worden nu Barack Obama/John McCain (schrappen wat niet past) huis houdt in the oval office.