Verenigde Staten
Komedie
99 minuten
geregisseerd door Bob Goldthwait
met Robin Williams, Daryl Sabara en Tom Kenny
***
Afaande op de bijhoorlijk absurde subversieve pitch van voormalig comedy-talent Bobcat Goldwaith's vorige prent Sleeping Dogs Lie ('een vrouw geeft toe aan haar vriendje dat ze ooit een hond oraal bevredigd heeft') kun je er prat op gaan dat de man zich niet meteen voor de kar laat spannen van zoedgevooisde, platgepolijste rom-com's. Goldwaith's nieuwste, het met een flinke knipoog betitelde World's Greatest Dad beschikt wederom over genoeg weerhaken om uw wenkbrouwen in een meewarrige frons te trekken, maar opnieuw komt de filmmaker er meer dan uitstekend mee weg.
The Word's Greatest Dad in kwestie is de gescheiden huisvader Lance Clayton die de ambitie koestert om bestsellers te schrijven, maar voorlopig vrede neemt met een baan als poëzieleraar aan een modale middelbare school in het suburbane Seattle. Hij heeft een weinig ontvlambare relatie met één van zijn collega's en zijn zoon Kyle is een eigenwijs, aan cyberporn verhangen stuk vreten waarmee vaderlief geen raad mee weet. Nadat zijn zoon op een nogal (opgelet, spoilers ahead) vreemde manier het leven laat, besluit Lance alle sporen uit te wissen om zijn zoon een ietwat waardiger afscheid te gunnen. Algauw verwordt de nasleep van Kyle's dood tot een opgeklopt rouwcirkus waarin Lance zelf de hand in heeft.
De premisse van de film lijkt bij aanvang bijhoorlijk absurd , maar de plot is net een verfrissing in een filmlandschap dat vaak door puriteins holywood wordt gladgestreken. Goldwaith slaagt erin om de modale high school comedy te verheffen tot een verassende, van gitzwarte humor gespeende dramady. Net zoals Juno de achtergrond van de All American High school gebruikte om er een universeel coming of age-verhaal te situeren, zo gebruikt The World's Greatest Dad hetzelfde décor om verschillende accurate en relevante thema's (blinde idolatrie, teen anxiety) aan op te hangen. Het klinkt bijwijlen nogal absurd, maar de film weet vooral de verassen door een emotionele gelaagdheid die het bij Amercian Pie en soortgelijke High Schoolcomedies ontbeert.
Robin Williams, die sinds Insomnia (zijn laatste échte goeie film) lijkt te grossieren in Amerikaanse flutkomedies was zelden beter als de opportunistische Lance Clayton. Na Bill Murray en Jim Carrey verrast ook Williams met een verrassend ingetogen rol waarin de kracht net ligt in datgene wat hij niet doet (Mn; met gekke stemmetjes praten of zijn tronie in een succelente plooi heisen) en voor het eerst een eerlijke en van enige tristesse doordrongen prestatie neer te zetten.
Akkoord, je kunt Goldwaith ervan betichten dat hij zich soms iets te strak naar de genre-wetten plooit (alsof haast elke emotionele catharsis ondersteunt hoort te worden door een melancholische popsong), maar een komedie waarbij de rake observaties elkaar in zulk sneltempo opvolgen is er sowieso eentje om te koesteren. A new breed of comedy, prijkte op de filmposter van s'mans vorige film en met World's Greatest Dad bevestigt de cineast dit credo, een credo dat we sinds Bill Murray's Groundhog Day niet meer in de mond durfden te nemen.
