Changeling

7/10

Met zijn vijfde film op vijf jaar tijd borduurt regisseur Clint Eastwood voort op de gravitas die hij eerder verleende aan Mystic River, Million Dollar Baby en Flags from our Fathers. Met Changeling levert Eastwood wederom een wrang tijdsdocument af dat bol staat van socio-politieke hangijzers en hoog oplopende emoties. En wederom is het raak...

Los Angeles 1928. Babe Ruth slaagt zijn 42ste home-run en de roaring twenties lopen op hun laatste benen Christine Collins is een alleenstaande moeder wiens zoon op een dag plotsklaps verdwenen is. Wanneer de lokale autoriteitein, onder het alziende oog van de media , Christine opnieuw verenigen met haar zoon stelt zij tot hun grote ontsteltenis vast dat de teruggevonden knaap niet haar zoon is. Christine stuit op het ongeloof van de LAPD en wordt voor gek verklaard. Met de hulp van de presbyteriaanse dominee Gustav Briegleb start zij een zoektocht op zoek naar de werkelijkheid en gerechtigheid.

Met Changeling verhaalt Eastwood één van de grootste doofpotaffaires uit de Amerikaanse geschiedenis en hij doet dat met de nodige precisie. De Traction avants en de klassieke trams tuffen elegant over het beeldscherm, de klassieke kostuums vertonen geen enkele kreuk en de monochrone fotografie van Eastwoods vaste cameraman Tom Stern is er weer een om van te likkebaarden. Eastwood zal nooit uitpakken met verassingen of vernieuwingen, zijn cinema is even klassiek als het tijdsbeeld dat hij evoceert, maar hij doet dat met zulk ook voor precisie en accuraatheid dat alles een allesbehalve een probleem mag zijn.

Het grootste probleem van Changeling is echter het feit dat Eastwood er niet echt in slaagt zijn film een kloppend hart mee te geven. Als kijker blijf je , vooral tijdens het eerste uur, verweesd staren naar indrukwekkende set pieces en een kransje rasacteurs, maar nergens voel je je emotioneel betrokken bij de vertelling. Pas in het tweede deel , wanneer Eastwood langzaamaan aan sporen van de ontknopping in mondjesmaat vrijgeeft voel je pas hoe trefzeker ome Clint in uw ziel aan het poken is en hoe hij heel subtiel enkele maatschappelijke issue's aan de kaak stelt. De corruptie van de L.A.P.D, kindermoord en de eerste sporen van de depressie, Eastwood weet alle thema's een plaats te geven zonder dat zijn film zwicht onder zijn eigen gewicht. Een aantal straffe scènes (de ontrafeling van de verdwijning van Christines zoon en een ophangingscène) tonen echter het hand van de meester en zullen u wellicht even beroerd achter laten als de felbesproken slotscène van Eastwood's Million Dollar Baby .

De acteurs doen hun best zonder meer : Angelina Jolie kwijt zich perfect van de taak zich te onttrekken van enige star quality en zet één van de beste rollen uit haar carrière neer, al zien we Jolie , in navolging van A Girl, Interrupted en A Mighty Heart wederom een zeer beperkt acteerlexicon hanteren: schreien en bedrukt kijken. John Malkovich puurt het beste uit zijn ietwat karikaturale personage en Jeffrey Donovan is een relevatie als de corruptste ordehaver binnen het voltallige politiekorps. De acteurs zijn hooguit goed, maar nergens weten ze dit klassieke drama van de nodige emotionele punch te voorzien.

Changeling zou bovenaan prijken op het oeuvre van elkander regisseur , maar Eastwood's oeuvre is de film misschien net onwaardig. De efficiënte sobere vertelstijl die hij hanteerde in Million Dollar Baby, Mystic River en letters from Iwo Jima raakt oversneeuwd door een aantal vreemde scenariokronkels (scenarist J. Michael Straczynski verdiende eerder zijn sporen met de sci-fi reeks Babylon 5) en de film stelt zijn einde net iets te veel uit voor zijn eigen goed. Maar, Changeling blijft puur vakwerk en toont Eastwood wederom als een meesterverteller. Binnen een aantal maanden pakt Eastwood alweer uit met Gran Torino, waarin hij opnieuw zelf een hoofdrol speelt. Hopelijk is het dan weer een Eastwood en plein forme.