Loft

8/10

Het is u misschien reeds ter ore gekomen, maar Erik Van Looy zou naar verluidt een nieuwe filmpje gemaakt hebben. Zeggen dat de hype die gepaard ging met het jongste wapenfeit van de slimste regisseur ter wereld ongezien was voor de release van een Vlaamse film is als zeggen dat het Topmanagement achter Ethias het niet zo nauw neemt met hun centen. Maar voor één keer mag de hype niet de oorzaak zijn van enig scepticisme : Loft is intelligent vakwerk: even slick and smooth als de betere Amerikaanse Mainstream en even sensueel als uw lief in een rode string of tangaslipje.

Voor wie de voorbije maanden onder een steen geleefd heeft: Loft draait rond vijf bon-vivants die samen een Loft delen om hun pleziertjes met hun respectievelijke maîtresses te voltrekken. Aan hun plezier komt al snel een einde wanneer een bebloed lijk wordt aangetroffen in het liefdesnest. Algauw worden de vijf tegen elkaar uitgespeeld en blijkt dat ze niemand meer kunnen vertrouwen. Gemoederen raken verhit en geheimen komen in mondjesmaat bovendrijven aan de oppervlakte.

Regisseurstandem Van Looy-De Pauw kennen hun voorbeelden en steken niet onder stoelen of banken waar ze de mosterd gehaald hebben. Met de nodige kundigheid parafraseren ze het werk van Amerikaanse genre-specialisten zoals David Fincher en Michael Mann , zonder dat ze komen aanzetten met een holle narratieve imitatie. Het scenario is zeer klassiek, een toonbeeld van een degelijk geconstrueerde high-concept thriller, het prototype dat zo uit een zelfhulpboek van zelfverklaarde scenariogoeroes zoals Robert McKee of Syd Field zou kunnen komen rollen, maar de visuele panache van Van Looy verheft de klassiek opgezette whodunit tot een razend opwind stukje genrecinema. Loft ambieert dan ook niet veel meer dan te entertainen en u op het uiterste randje van uw stoel te laten zitten en is met verve in zijn opzet geslaagd : mainstream te zijn zonder het IQ van zijn kijker te onderschatten.

Akkoord , de cast bestaat wederom uit de bekende usual suspects van de Vlaamse cinema maar hun samenspel knettert zoals het moet knetteren : Filip Peeters was zelden beter dan de sluwe architect Chris Van Outryve terwijl Bruno Vanden Broucke probleemloos de maniërismen van Sammy Thange uit het Eiland van zich afspeelt. Maar mogen wij vooral nog maar eens de jonge Matthias Schoenaerts bewierroken , die als de meest impulsieve van de vijf flierefluiters bijna dezelfde branie uitstraalt als een jonge De Niro ten tijde van Scorsese’s Taxi Driver. Fluisterregisseur Van Looy heeft het beste naar boven gebracht in zijn uitstekend op elkaar afgestelde topcast.

Natuurlijk zal de herinnering aan de sluw opgezette plotstructuur binnen een week volledig geëvaporeerd zijn, maar verwacht u misschien dat een portie doordacht entertainment u weken nadien nog in de ban zou houden. De soundtrack van Wolfram de Marco is vaak iets te prominent aanwezig – vele scènes hadden probleemloos gewerkt zonder die nadrukkelijke strijkers- en ook de afwikkeling op het einde komt net ietsje te bijeengehaspeld over (De Pauw verslikt zich bijna in zijn plotwendingen), maar voorts niets dan lof voor Loft. Een film die buiten het hokje treed van de Vlaamse cinema en met recht en rede een buitenlands vervolg verdient.