6/10Vijf jaar geleden schreef journalist Toby Young zijn memoires neer in How To Lose Friends and Alienate People. Niet meteen literatuur met een grote L, maar de zelfspot en de manier waarop Young het gedrag van de hoogdravende high-society met de vinger wees zorgde hier en daar voor een gegniffel. Youngs kritiek werd stevig ingesnoerd voor de verfilming maar desalniettemin is dit relaas van een Englishman in New York amusant genoeg al zal de herinnering aan deze prent al reeds vervaagd zijn wanneer u het cinema-complex buiten wandelt.
Sidney Young (het personage in de film draagt een andere voornaam dan de schrijver) is een derderangsjournalist die van het party-crashen een deugd heeft gemaakt en stiekem hoopt om ooit furore te maken als society-reporter in Manhattan, het epicentrum van de plastic glitter & glamour. Young kan het mistroostige Londen gelukkig achter zich laten op vraag van Clayton Harding, de gezagdsdragende hoofdredacteur van het 'betere' New Yorkse society-magazine Sharp. Als een kind voor de etalage van een snoepwinkel aanschouwt Young de luxe die hem nu lijkt toegeworpen: decadente feestjes, een vaste stek op de guestlist van elke hippe club in Manhattan én bovenal de toegang tot het entourage van Sophie Maes, een hollywoodsnol die net in de schijnwerpers staat voor haar vertolking van Maria Theresa in de biopic Making of a Saint.
How To Lose Friends and Alienate People is de zoveelste variatie van het klassieke fish out of the water-verhaaltje. Het verhaal van een onhandige Brit die tracht te overleven in de urban jungle van New York is al zoveel keer verteld dat je hier zonder moeite het verloop van de hele plot al na één minuut kunt opzeggen. Bovendien is het duidelijk dat de makers niet goed wisten welk publiek ze op het oog hadden: als satire vallen de scherpe sneren te mager uit, als komedie is de film dan weer te mager bezaaid met geslaagde moppen. De film toont zich als een ongelukkig huwelijk tussen platte Amerikaanse slapstick en kurkdroge Britse humor en slaagt er niet in om zijn eigen stem te vinden.
Het verhaal van Sidney Young kan u trouwens ook lezen als het verhaal van Simon Pegg. Of hoe Pegg, die momenteel één van de beste troeven is van de Britse comedy, zich laat overhalen voor een vlak Amerikaans studioproduct. Pegg houdt zich nog prima staande als journalist wiens middelnaam plaatsvervangde schaamte luidt, al hopen we dat de enigmatische Brit in de toekomst strenger wordt in het kiezen van zijn scenario's.
How to Lose Friends and Alienate People is al bij al een aardig tussendoortje, een film die de egotripperij van de Amerikaanse jetset zachtjes met de vinger wijst, zonder hard te bijten. Het clichématige romantische discours en het zeemzoete einde moet u er bijgevolg dan ook maar bij nemen. Voor scherpere spot raden wij u vooralsnog aan om Robert Altmans licht fantastische The Player gewoon nog eens in uw dvd-speler te schuiven.
Sidney Young (het personage in de film draagt een andere voornaam dan de schrijver) is een derderangsjournalist die van het party-crashen een deugd heeft gemaakt en stiekem hoopt om ooit furore te maken als society-reporter in Manhattan, het epicentrum van de plastic glitter & glamour. Young kan het mistroostige Londen gelukkig achter zich laten op vraag van Clayton Harding, de gezagdsdragende hoofdredacteur van het 'betere' New Yorkse society-magazine Sharp. Als een kind voor de etalage van een snoepwinkel aanschouwt Young de luxe die hem nu lijkt toegeworpen: decadente feestjes, een vaste stek op de guestlist van elke hippe club in Manhattan én bovenal de toegang tot het entourage van Sophie Maes, een hollywoodsnol die net in de schijnwerpers staat voor haar vertolking van Maria Theresa in de biopic Making of a Saint.
How To Lose Friends and Alienate People is de zoveelste variatie van het klassieke fish out of the water-verhaaltje. Het verhaal van een onhandige Brit die tracht te overleven in de urban jungle van New York is al zoveel keer verteld dat je hier zonder moeite het verloop van de hele plot al na één minuut kunt opzeggen. Bovendien is het duidelijk dat de makers niet goed wisten welk publiek ze op het oog hadden: als satire vallen de scherpe sneren te mager uit, als komedie is de film dan weer te mager bezaaid met geslaagde moppen. De film toont zich als een ongelukkig huwelijk tussen platte Amerikaanse slapstick en kurkdroge Britse humor en slaagt er niet in om zijn eigen stem te vinden.
Het verhaal van Sidney Young kan u trouwens ook lezen als het verhaal van Simon Pegg. Of hoe Pegg, die momenteel één van de beste troeven is van de Britse comedy, zich laat overhalen voor een vlak Amerikaans studioproduct. Pegg houdt zich nog prima staande als journalist wiens middelnaam plaatsvervangde schaamte luidt, al hopen we dat de enigmatische Brit in de toekomst strenger wordt in het kiezen van zijn scenario's.
How to Lose Friends and Alienate People is al bij al een aardig tussendoortje, een film die de egotripperij van de Amerikaanse jetset zachtjes met de vinger wijst, zonder hard te bijten. Het clichématige romantische discours en het zeemzoete einde moet u er bijgevolg dan ook maar bij nemen. Voor scherpere spot raden wij u vooralsnog aan om Robert Altmans licht fantastische The Player gewoon nog eens in uw dvd-speler te schuiven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten