Quantum of Solace

6/10

Groot was ieders verbazing toen überproducenten Barbara Broccoli en Michael G Wilson twee jaar geleden eens stevig op de reboot-knop drukten van de Bond-Franchise. Bond werd plots tegen de geo-politieke achtergrond van de 21ste eeuw gedropt, Q en zijn snuisterijen waren van heinde en verre te bespeuren en het kon Bond geen ene moer meer schelen of zijn martini shaken al dan niet Stirred was. Na het laatste Pierce Brosnan-vehikel Die Another Day de laatste nagel in Bonds doodskist leek geslagen te hebben (Bond in onzichtbare wagens, komaan zeg) was Casino Royale een adrenalinestoot van een film : minitieus georchestreerde actiescènes (de achtervolging op een bouwwerf is een prima les in mise-en-scène) , een koelbloedige Bond met hemelsblauwe kijkers en een plot die er voor een keer niet bij de haren bij gesleurd blijkt te zijn.

De vraag was dan ook of Quantum of Solace opnieuw zijn publiek met verstomming kon slagen. The Dark Knigt was immers ook het vervolg op een film die een nieuwe start voor een franchise betekende (Batman Begins) en die wist er zowel narratief als visueel nog een stevig schepje bij te doen. Helaas is de door Craig aangewezen regisseur Marc Forster (Monsters Ball, Finding Neverland) nog net iets te groen achter de oren voor een shock-and-awe bombardement à la James Bond en voel je nergens dezelfde energieke thrills opborrelen die ons continue belaagden tijdens het kijken van Casino Royale.

Quantum of Solace pikt de draad terug op waar zijn voorganger hem achterliet: Vesper Lynd is dood en Bond heeft een persoonlijke wraak-oddysee opgesteld die hem leidt langs Italië, Chili, Panama en Rusland én in de armen van de schone Camille, een bond-babe met ballen aan haar lijf. Intussen wordt double O seven nog steeds nauwlettend gevolgd door M (Judi Dench) die Bonds vendetta in vraag stelt. En en passant krijgt Bond af te rekenen met Dominic Greene (Matthieu Almaric) , lid van de criminele organisatie Quantum die het gemunt heeft op 's werelds grootste oliereserven.

Net zozeer 007 als een ongeleid projectiel zijn weg baant tussen rotsen, wegen en bergen, zo is ook de plot alsmaar op zoek naar enige richting. De wraakoddysee is een interessante spil voor het verhaal, maar nergens voel je echt Bonds diepmenselijke emoties doorschemeren. De relatie tussen M en Bond is aanvankelijk een interessante motor voor het verhaal, maar algauw wordt enige dramatische spaninng de kop ingedruk door een resem chaotische actie-scènes. Bovendien missen de actie-scènes de panache en het meticuleus getimede karakter van de actiescènes uit Casino Royale . Forster, duidelijk nog zijn weg zoekend in het actie-genre regisseerde de actiescènes als een propvolle MTV-videoclip waarin beweging en montage het belang van drama en souplesse overklassen.

Bond himself is nog niets van zijn stoïcijnse cool verloren, maar Daniel Craig moet al in zijn tweede missie als 007 al gaan oppassen om niet in automatische piloot te schakelen. Olga Kurylenko is lang niet slecht als ravissante bond girl , maar haar functie in het verhaal is niet altijd even duidelijk. Daar waar Vesper Lynd in Casino Royale voor Bond een belangrijk leidmotief was, is deze Camille niet vele meer dan een ravissant muurbloempje dat de afwezigheid van verhaal en drama moet opsmukken. Bovendien is Dominic Greene, hoewel vertolkt door de Franse klasse-acteur Matthieu Almaric, enkele maatjes te klein om in de huid te kruipen van vileine nemesis. Nergens voel je bij hem dan ook dezelfde dreiging uitstralen als die van bij de klassieke Bond-schurken.

Twee jaar na de fikse opkuis begint er al een muf geurtje op te stijgen vanuit de kerverse make-over. Onze vrees dat Casino Royale een unicum zal blijven binnen de Bond-franchise is bij deze volledig terrecht gebleken. Quantum Of Solace is een spectaculaire rit, maar het ontbeert deze 22ste Bond-prent aan de visuele flair en de kurkdroge humor die van zijn voorganger een ware verademing wisten te maken. Waar Casino Royale nog een diva was na een knap uitgevoerde cosmetische ingreep, is deze Quantum er eentje waar de wallen stevig van beginnen door te zakken.