The Taking of Pelham 123

Verenigde Staten / Verenigd Koninkrijk
Thriller
121 minuten

geregisseerd door Tony Scott
met Denzel Washington, John Travolta , James Gandolfini, John Turturro, Luis Guzmán

6/10

We herinneren het nog alsof het gisteren was. Jos Geysen hield op zondag nog zijn wekelijkse praatronde en wij brachten die voormiddag door op de canapé van ons bomma. Die namiddag zagen wij op de beeldbuis (een antieke mastodont van een televisietoestel) 'the Taking of Pelham One Two Three', een onvervalste misdaadthriller over een kat-en muisspelletje tussen een bandiet en een dispatcher in een metrocentrale. Ondanks de torenhoge cool-factor van deze seventees-exploot vonden wij toen al dat er een muf guurtje over de hele premisse hing. We waren niet alleen. 'Reboot' (een hip modewoord dat Hollywood in het leven heeft geroepen om het toch maar niet te hebben over een zoutloze herwerking) dachten de studiobonzen en inderdaad : 'The Taking of Pelham 123' anno 2009 heeft het basisgegeven van de seventees naar de noughtees getransporteerd. Weg met die hippe hoornen brilmonturen van toen, enter laptops, satellieten en een commandocentrum dat volledig opgetrokken is uit bits en bytes.

Denzel Washington (die volledig tegen zijn imago een nogal schlemielige Average Joe vertolkt) geeft gestalte aan Walter Garber, ooit een hoge pief bij het openbaar vervoer, nu door een resem niet zo koshere activiteiten vervloekt tot een routineus baantje bij de dispatch. Op een dag krijgt hij Ryder aan de lijn, een devote katholiek die momenteel de metrolijn 'Pelham 123' onder schot houdt en Garber en de zijnen een uur de tijd geeft om een som van 10 miljoen dollar bij elkaar te harken. Zoniet wordt er elke minuut nadat de tijd verstreken is een onschuldig mensenleven geëist. De klok begint te tikken...

Wie anders had Hollywood voor de kar kunnen spannen voor een contemporaine update van een seventeesklassieker dan ADHD-filmer Tony Scott. Scott, die regisseert én monteert met in één hand een camera en in de andere een chronometer laat voor een keer zijn resem kleurenfilters thuis (al kan hij het niet laten zijn openingscredits van een pure MTV-montage te voorzien) en regisseert deze thriller in een verassend tempo. Tijden zijn veranderd, technologie deed zijn intrede en nine eleven veroorzaakte algemene paranoia in The Big Apple. Scenarist Brian Helgeland (die eerder als scenarist prijkte op de aftiteling van L.A. Confidential) weet prima het gegeven een modern jasje aan te meten en de dialogen klinken bij wijlen behoorlijk geestig. Helaas beschikt Scott maar over één tiende van de visuele panache van zijn broer Ridley en slaagt hij er nergens in om deze gepimpte caper met een dosis gezonde suspense te injecteren. Leg dit maar eens naast bijvoorbeeld Paul Greengrass' United 93 waar de spanning in het commandocentrum wél met schijfjes te snijden was. Hier blijft het allemaal maar banale jongenscinema , gemaakt op leest van degenen die wellicht nog nooit een film van voor hun geboortejaar 1990 gezien hebben. “I got 99 problems but my bitch ain't one" weerklinkt een rapper op de klankband. Waarmee de doelgroep meteen al afgebakend is.

Voor een film die zich afspeelt in een commandocentrum en in een stilstaande metro zou je denken dat de dialogen de suspense van het kat-en-muisspel tussen de twee heren moet opdrijven, maar helaas kan Scott het niet laten om ten alle tijde een ongemotiveerde carchase op het scherm te stansen. Er valt wel te genieten van enkele acteerprestaties: John Travolta is altijd wel genietbaar als sardonisch booswicht (herinner u Swordfish of Face/Off) en Washington speelt eindelijk eens geen kleurloze vrouwtjesputter wiens zonnebril garant staat voor enige stoïcijnse cool, maar een jan modaal die gehult gaat in morsige gewollen truien. We vinden hem op slag al een pak sympathieker.

Kortom, The Taking Of Pelham 123 rolt over het scherm met de vaart van een metro buiten spits. Een zwierige zomerhit die er wel slaagt in eventjes te entertainen (wat bijvoorbeeld niet kan gezegd worden van een migraine verwekkend onding zoals Transformers: Revenge of the Fallen), maar voor de metro terug de pijp uit is ben je al terug bezig met belangrijkere dingen bezig.