7/10
Europa heeft al sinds mensenheugenis een onweerstaanbare aantrekkingskracht op de modale Amerikaan. Of het nu de verlokking is van enig mediterraan schoon, culinaire hoogstandjes of enig architecturale praal, Woody Allen weet met Vicky Christina Barcelona opnieuw een film af te leveren die niet alleen het lokale toerisme een flinke boom zal weten te bezorgen, maar een film die u aanvankelijk zachtjes aait en kietelt om vervolgens flink met uw hormonen te rammelen. Vicky en Christina zijn twee twentysomethings die naar Europa trekken om er nog één laatste maal van de overzeese geneugten te proeven. Vicky beleeft haar laatste dagen als vrijgezel alvorens ze in het huwelijksbootje stapt met Doug, een ietwat kleurloze bureaucraat, terwijl Christina zich wil laten meevoeren door de verlokkingen van het mediterrane zeegebied. Enter Juan Antonio, beroepsschilder en prototype van de Zuiderse Don Juan. Antonio nodigt beide dames uit voor een ontspannend weekendje in Ovide, een praalstadje op een spreekwoordelijke steenworp van Barcelona. Wanneer Marie Elena, de temperamentvolle ex van Antonio zich ermee begint de bemoeien ontaard het ietwat onwennige onderonsje in een broeierige ménage-à-quatre waarin de dames elk goedschiks hun plaats trachten te vinden.
Vicky Christina Barcelona is zonder twijfel de meest erotische film uit de voltallige Allen cataloog. Niet alleen omdat Penelope Cruz en Scarlett Johannson het op een aardig partijtje tongworstelen gooien, maar vooral omdat Allen als geen ander de erotische verlokking van het oude continent weet te vatten. De vakkundig geschoten plaatjes van Javier Aguirresarobe (Hable Con Ella) zorgen voor een broeierige intense sfeer (mét dank aan het lokale toeristenbureau), Johannson, Bardem, Rebecca Hall (onthou die naam!) en vooral Penelope Cruz werpen hun meest verleidelijke poses en ditto blikken in de strijd en het titelnummer ‘Barcelona’ van Giulia y los Tellrani dat als een rode draad doorheen de film loopt zorgt voor een catchy cachet.
Maar hoezeer de erotiek van het scherm druipt, Allens jongste is bovenal een genratieportret over de immer twijfelde twintigers. Vicky begint langzamerhand te beseffen dat ze zich aan het vast rijden is in een doodlopend straatje en Christina krijgt voor het eerst af te rekenen met relationele strubbelingen. Allen lijkt soms te dwepen met het romantisch Europese ideaal dat de gemiddelde Amerikaan zich voor de geest houd, maar net wanneer je denkt dat Allen een promofilmpje aan het in blikken is voor de Catalaanse overheid komt hij aandraven met een aantal weerhaakjes. Barcelona vormt net zoals New York of Londen in Allen zijn vorige films niet alleen het arena, maar vooral een hoofdpersonage dat even sensueel en wispelturig is als de protagonisten.
Allen’s 75ste lente gaat weldra in , maar toch weet de man zich opnieuw heruit te vinden. Hij dweept niet langer met Dostojevski (zie Match Point en Cassandra’s Dream) en neurotische neuzels (zie euh… het bijna volledige werk van deze gebrilde neuroot), maar levert een volwassen registratie af over twintigers die langzamerhand hun levens beginnen uit te stippelen en zich nog één keer overgeven aan de charme van de Europese mystiek. En hebben we u al gezegd dat mejuffer Johannson en mejuffer Cruz het wel heel gezellig kunnen maken in een fotohokje?
7/10
Geen opmerkingen:
Een reactie posten